toch nog een laatste berichtje

Bena 6 maanden geleden sinds het laatste berichtje hier, ondertussen loopt mijn verblijf in Zuid-Afrika ten einde dus bij deze meteen een laat en laatste blogbericht.

Er is het laatste halfjaar natuurlijk te veel gebeurd om dat hier allemaal te gaan neerschrijven dus ik probeer hier eventjes een kleine samenvatting te geven!

Het werk
Sterreweg is nog altijd een geweldig centrum. In het jaar dat ik er ben heb ik de kinderen zien groeien in lengte maar ook in hun kunnen! Ik hoop dat ik indirect ook mijn steentje heb kunnen bijdragen in deze kwetsbare en benadeelde sterren hun welzijn.
Via bewustmakingscampagnes proberen we de vooroordelen over kinderen met een handicap en hun families wat te minderen in de gemeenschap. Zo hadden we op 3 september Casual Day, hiervoor was ik samen met Alex naar alle scholen gegaan in de buurt om flyers te distribueren. We hadden 8 verschillende flyers ontworpen, op elke flyer werd aan de hand van een kindje van Sterreweg een handicap uitgelegd. De flyers werden dan in de scholen uitgedeeld de dag voor Casual Day. Op Casual Day zelf waren alle scholen uitgenodigd in Sterreweg. Er waren verschillende optredens, Sterreweg deed een rolstoelendans, 3 creches zongen een liedje en alle scholen hadden ook een act voorbereid. Het was een voormiddag vol ambiance en de scholen hadden ook allemaal centjes bij om te doneren.

Dat was dus een awarenesscampaign waar ikzelf het concept mocht bedenken. De bedoeling nu is om nog een aantal campagnes voor volgend jaar duidelijk uit te schrijven zodat Sterreweg daar minder organisatorisch werk aan heeft.

Een andere taak was het opstellen van een marketingplan, hieraan had ik vrij lang gewerkt om het zo goed mogelijk te analyseren ed. Met hulp vanuit België en hulp van een Zuid-Afrikaanse marketeer had ik een mooi voorstel uitgeschreven en naar de raad van bestuur doorgestuurd een aantal weken voor hun vergadering. Ik zou tijdens die vergadering de kans krijgen om het project voor te stellen, uiteindelijk ben ik niet eens binnen gevraagd. Achteraf kwam de grootste dikke-nek mij vertellen dat hij het niet realistisch vond maar hij had wel een heel lijstje van dingen die ik wél moest doen. Tijdens die vergadering hadden ze gebrainstormd over de marketing en fundraising van Sterreweg (dank u om mij niet te betrekken, ik ben hier juist voor de marketing en fundraising!!!). Nu is die dikke-nek een heel autoritair persoon waar niemand in de raad van bestuur iets durft tegenin te brengen. Soit, het is hier soms ook heel uitdagend geweest en meestal was dit door het toedoen van die ene man. Ik moet ook wel even duidelijk maken dat zijn invloed de goede dagelijkse werking van Sterreweg niet beperkt maar eerder de fundraising en PR bemoeilijkt doordat hij zelf een organisatie heeft voor kinderen met een handicap en de belangen wat vermengt.

Wat dus de fundraising betreft wil ik de focus van Sterreweg richten op sponsering vanuit bedrijven. Alle bedrijven hier sponseren goede doelen... het is dus nu een kwestie van uit te zoeken welke bedrijven programmas voor kinderen met een handicap sponsoren en hoe ze voorstellen ingediend willen zien.

Ik ben ook wel trots op de laatste muurschildering die ik heb gemaakt in de gang van het centrum!
2 volle weken stond ik met mijn penseeltje de 18meter lange muur om te toveren naar een jungle. Tijdens die twee weken was het centrum gesloten dus voor mij ideaal om rustig te kunnen werken. Het mindere was wel dat het toen winter was, en ja Afrika kan heel koud zijn! Sommige dagen moest ik vroeger naar huis wegens blauwe verkleumde vingers... andere dagen kon ik tot het donker werd doorschilderen. Het is nu ook wel leuk om te weten dat ik zowiso iets tastbaars achterlaat.

Het werk was zeker een uitdaging maar ik denk dat ik op persoonlijk vlak voor grotere uitdagingen heb gestaan die ook mijn werk hebben bemoeilijkt.

Vrije tijd
Eind augustus kwam mijn broertje op bezoek, Chris de Amerikaan ging met me meerijden tot in Kaapstad. De reis ging meteen ook een test zijn voor mijn tank! Het liep al vrij snel mis onderweg... mijn gearboxoil was weer aan het lekken. Ook mijn 2 voorste banden waren in sneltempo helemaal afgesleten. In een marginaal dorp moesten we dus proberen te fixen wat we konden... De twee banden waren snel vervangen... de lek bleef. Voor de rest van de trip vulden we bij elk tankstation de olie terug bij :D. Chris en ik kwamen dezelfde dag nog goed aan (alleen een beetje later dan gehoopt) en de dag erna landde Jeroen! We hebben dan vollop van onzen tijd geprofiteerd, tafelberg, pinguins, cape point, chapmans peak en de ochtend voor we naar Plett reden zijn we Kirstin nog dag gaan zeggen in Stellenbosch. De rit naar huis verliep vrij vlot maar da kon natuurlijk ni blijven duren, op een klein uurtje van Plett hadden we een serieuze klapband achteraan. Maar gelukkig had ik dus weer ne man bij om dien voor mij te vervangen.

Ik heb Jeroen dan wat laten zien van Plett, hij is ook naar Casual Day gekomen in Sterreweg. Derna zijn we samen naar Graaff-Reneit, Mountain Zebra National Park en Addo National Park gegaan. 2 vrijwilligsters die ook in het ORCA huis verbleven vergezelden ons. Voor deze trip hadden we ook een huurauto moeten nemen omdat een prutsmechanicien een oliepijp van mijn auto had laten springen en ik de dag voor onze reis mijn auto weer moest laten slepen.
De natuurparken waren de moeite, vooral ook de landschappen waren indrukwekkend! Vanaf dat de poorten van de parken open gingen smorgends stonden we klaar om binnen te rijden en dieren te beginnen spotten.mijn favorieten: de mestkever, neushoorn, bergzebra, wildebeest en olifant kan er ook wel mee door. Minst favoriet was toch wel de gigantische hyena en ook de buffels waren niet van de mooisten.

Onze leuke reis kwam abrupt ten einde wanneer ik s ochtends telefoon kreeg dat er in mijn huis was ingebroken. Het werd al snel duidelijk dat mijn kamer niet bespaard was gebleven. We pakten alles in en na 2 zenuwslopende uren kwamen we terug aan in Plett waar ik met een bang hartje naar mijn kamer liep. De moed zakte vanaf dat ik mijn deur opende tot in mijn schoenen, het was meteen duidelijk dat de inbrekers weinig hadden achter gelaten. Het hardste was dat mijn laptop en harde schijven ook waren gestolen en ik alles kwijt was van werk en fotos van begin februari. Verder was mijn kleerkast geplunderd, toiletgrief gepikt en nog een pijnlijke constatatie was dat mijn juwelen van vorige reizen ook weg waren. De lijst van gestolen goederen was lang en werd de komende weken enkel langer wanneer ik iets specifiek zocht en het niet meer kon vinden... In het totaal moet er voor een dikke 3000 euro zijn gestolen, ne zware klap mentaal en financieel. Gelukkig zijn Volens en dReamcatcher voor een stuk tussen gekomen en kon ik een nieuwe laptop bestellen om toch nog verder te kunnen werken.

Gelukkig was Jeroen hier nog toen alles gebeurde, ook wel pech voor hem om hier te moeten zijn wanneer zoiets gebeurd maar voor mij wel handig :). Er waren op dat moment ook wel wat leuke vrijwilligers in het huis waar ik op kon rekenen en ik kon ook een kleine week in het Born in Africa huis logeren tot ik in een andere kamer in het ORCA huis kon trekken.

Ik heb hier ook geleerd dat het ook erger kan worden wanneer je denkt dat het niet veel erger kan....
Een vrijwilligster vertelde me dezelfde week van de inbraak dat ze verkracht was geweest door een van mijn ex-huisgenoten. Hopla! Een tweede vrij zware mentale klap bovenop de inbraak... Ik werd plots de mentale steun van haar terwijl ik zelf niet helemaal ok was... Jeroen vertrok de dag nadat ze mij dat had verteld naar Durban. Mijn tank was ondertussen gefixt dus ik kon hem naar Port-Elizabeth rijden, 2 vrijwilligsters gingen ook mee om van nonkel Jeroen afscheid te nemen. Jeroen werd goed afgezet maar op 200 km van Plett gaf mijn tank het weer op! Wat een timing! Weer gesleept moeten worden...
Soit ik ben weer aant afwijken! De week die volgde was uiteraard noggal zwaar, we brachten de bal aan het rollen om de verkrachter toch iets van straf te kunnen geven. Van sommige mensen konden we op veel begrip rekenen maar anderen waren degoutant. Eén specifiek persoon wist het slachtoffer zo over het randje te duwen tijdens een vergadering dat ze volledig van haar melk thuis kwam. Die nacht heeft die vriendin zelfmoord proberen plegen, gelukkig waren we met genoeg in de buurt om haar in bedwang te houden. Een week daarna is zij terug naar Engeland vertrokken.
Met haar gaat het nog altijd niet goed, hij werkt hier nog altijd en kan zijn leven rustig verder zetten.

Alles wat er in die 3 weken was gebeurd had mij zo enorm kwaad gemaakt, ook mijn woede werd gefocust op één persoon die ik als oorzaak zag van al mijn problemen hier. Ni gezond voor mezelf om zo opgejaagd te zijn... Een dikke week later kreeg ik via Belgische vrijwilligers mijn nieuwe laptop en kon ik het werk hervatten.

Met de Belgische vrijwilligers van Born in Africa deed/doe ik wel veel samen. Het werd wa vermoeiend om mij altijd met de 'korte termijn' vrijwilligers van ORCA bezig te houden. Vanaf midden september begon het weer hier terug wat beter te worden dus zaten er wat meer strandtripjes in!

Maar het mooie liedje kon weer niet blijven duren! Mijn nieuwe kamer bevond zich op de eerste verdieping van het huis en gaf uit op het terras. Ik was dus nog steeds afgezonderd van de rest maar ik zat wel al veiliger dan in mijn andere kamer. Op een nacht hoorde ik vreemde geluiden aan de achterkant van het huis en even later hoorde ik iemand over het terras sluipen. Ik ben toen uit mijn bed gekropen en op mijn buik voor de deur gaan liggen om eronder over het terras te kunnen kijken. Mijn vermoeden werd al snel bevestigd wanneer ik duidelijke voetstappen zag aan de andere kant van het terras aan de deur van de living. Ik belde Luigi wakker en ik hoorde de inbreker terug langs de achterkant af het terras klimmen. Ik ben dan aan mijn raam vanvoor gaan staan om te zien of ik hem kon zien vluchten. Even later zag ik hem ook, hij passeerde onder mijn raam, stopte en keek omhoog recht in mijn ogen! Het beste dat ik toen kon verzinnen om te doen van reactie was hysterisch beginnen gillen :D. Hij is dan rap gaan lopen en mijn huisgenoten stormden het terras op opgeschrikt door mijn angstaanjagende gegil. De buren die 100 meter verder wonen hadden zelfs de politie gebeld, da zegt dus al genoeg over mijn volume! De 2 weken die daarop volgden heb ik niet meer kunnen slapen, ook heel tof!

Vorige week zondag ben ik naar het Born in Africa huis verhuisd voor mijn laatste maand. Ik voel mij hier al meteen veel veiliger en thuis. Ik had hier al eerder naartoe moeten verhuizen! Ik was al vergeten hoe het was om rustig door te slapen!

Mijn verblijf is de laatste maanden dus noggal zwaar overschaduwd geweest door negatieve gebeurtenissen. Maar gelukkig had ik ook Sterreweg de hele tijd om overdag mezelf nuttig bezig te houden. Ook Alex is hier altijd geweest om mee te babbelen en het is ook nog steeds het plan dat zij volgend jaar mijn werk op Sterreweg overneemt.

Allemaal duimen dat mijn laatste 3 weken hier nog vlekkenloos verlopen en ik alles toch nog in schoonheid kan afsluiten!

Tot hier Zuid-Afrika