De eerste indrukken

Ik zit ondertussen een goede week in Zuid-Afrika en tot hiertoe verloopt alles vlotjes! De vlucht tot hier was aangenaam, afgezien van het kostzakje dat ik nog nét niet heb moeten gebruiken... Ik vond het ook wel opmerkelijk dat op een vlucht naar Afrika met een 400-tal passagiers geen enkel zwartje zat én meer dan de helft 60-plussers waren! Het was noggal een grijs zicht over de hoofden van de medepassagiers.
Aan Kaapstad heb ik een blitz bezoek gebracht van een kleine 24u vooraleer ik de bus opstapte naar Plettenberg Bay. Om toch een algemene indruk van Kaapstad te krijgen ben ik mee met de senioren op een city-hop bus gestapt die rond de Tafelberg reed en langs de kustlijn terug naar het centrum ging. 't Was de moeite, volgende keer willek vooral den Tafelberg op en op wijndegustatie :).
Om kwart na 5 de volgende ochtend vertrok ik fris en monter naar het busstation. Vooraleer de bus vertrok werd er een gebed verteld en God bedankt voor het prachtige land, de Katholieke trend werd ook tijdens de rit verder gezet met een film over zonden en vergiffenis, halleluja! De delen van de busrit waar ik niet in slaap was gevallen waren heel mooi, over de andere delen kan ik ni veel zeggen maar ik heb een vermoeden dat die ook wel de moeite moeten zijn geweest. Na 10 uur bussen, en een aantal motilliumekes (want ben touristil vergeten), kwam ik met een uur vertraging aan in Plettenberg Bay! Daar stond Tracy van de ORCA foundation me op te wachten om mij naar het ORCA-vrijwilligershuis te brengen (ik ben geen vrijwilliger bij de ORCA-foundation maar ik mag daar wel logeren). In de strandvilla :) heb ik een eigen kamer met badkamer dat volledig is afgesloten van de rest van het huis, alsek sociaal wil doen moet ik dus langs de voordeur binnen voor de rest van het huis...  Teliswa zorgt ervoor dat we allemaal lekker eten en het huis proper is, Luigi is de 'huismanager' die vanalles regelt voor de ORCA vrijwilligers, hij doet de boodschappen en ziet toe op onze psychische gezondheid. En dan is er nog een in en uitstroom van vrijwilligers, er zijn er op een week tijd al 3 uitgestroomd en 1 ingestroomd. (nu zijn ze nog met 2)
Het is hier wel een beetje lastig om ergens naartoe te gaan, eigen vervoer is bena noodzakelijk, maar voorlopig is dat nog ni te hinderlijk geweest. Het strand hier vlak voor de deur is natuurlijk wel tof, we gaan hier vaak snorkelen alleen zijn de viskes die ik ben tegen gekomen ni geweldig kleurrijk. Mijn favoriete zeedieren blijven nu nog de dikke blubberige slakken van een 10cm diameter (het zijn ronde ballen :)) die zich over de zeebodem slepen. Ik hoop binnenkort een dolfijn of walvis te zien, om dan nog maar ni te spreken over nen haai, dan hou ik de zeeslak voor bekeken.

Tot zover mijn toeristische activiteiten! Ik ben hier gekomen om te werken (maar de omgeving is natuurlijk mooi meegenomen).
Maandag ben ik begonnen in Die Sterreweg, een dagopvang voor kinderen met een handicap. Ik werd opgehaald door een enthousiaste Lindelwa, de manager van Die Sterreweg, en de chauffeur Mpop (die geen enkele taal die ik spreek lijkt te verstaan). Het centrum bevindt zich in de township New Horizons en springt boven alle andere gebouwen uit door de kleurrijke muurschilderingen.
Ik werk samen in een bureautje met Lindelwa en Tamarin (de administratieve hulp van lindelwa), 2 toffe praatgrage madammen die mij meteen hebben doen thuis voelen! Mijn taak hier is om het project meer gekend te maken in de gemeenschap met oog op meer sponsoring vanuit die gemeenschap te krijgen. Ik heb mij dan deze week ook vooral bezig gehouden met zoveel mogelijk te weten te komen over acties die het centrum voordien heeft gedaan, welke artikels er al zijn verschenen, welke krantjes dat interessant zijn om regelmatig iets in te publiceren, welke websites er zijn over actualiteit in plettenberg en websites over charities,... Ik had ook chance dat de 2 maandelijkse management vergadering net donderdag was. Daar ben ik ook veel te weten gekomen over de inkomsten en uitgaven en de noden van het centrum. De vergadering was samen met mensen van de Sabrina Love Foundation, een partnerorganisatie, over 2 weken heb ik met hun een aparte vergadering om het over marketingstrategie en PR te hebben dus da gaat ook super interessant zijn.

Zaterdag was het een wheelchair challenge in George, een stadje hier 100 km vandaan. We zijn met een hoop kinderen van het centrum en een paar van de Sabrina Love Foundation daar naartoe gegaan. Om 7u zouden we vertrekken aan het centrum om daar tegen half 9 te kunnen zijn. Jammer genoeg zijn we pas om 8u kunnen vertrekken doordat sommige ouders nog niet klaar waren toen ze werden opgehaald. Hierdoor hebben een aantal kinderen die zouden deelnemen dat niet kunnen doen.
De kinderen en hun moeder of verzorgster gingen met een bus maar omdat alle rolstoelen niet in de bus konden moesten we ook met de auto van Die Sterreweg rijden. Niemand van de collega's heeft echter hun rijbewijs dus hing ik eraan om tot ginder te rijden! Stuur langs rechts, rijden langs links en dan nog met een auto die ik ni ken... voor diegenen die mijn kennen kunt ge al inbeelden hoe zelfzeker ik was.... Maar goe, we zijn veilig heen en terug geraakt zonder gênante stommiteiten én ik durf hier dus ondertussen rijden. (heeft wel zijn voordelen om soms geen keuze te krijgen)
Het was een groot evenement in George, een 800 dappere deelnemers trotseerden de hitte in een race van 10, 20 of 40 km in een rolstoel! Ik was al uitgeput na 200 meter wandelen door dat weer dus was erg onder de indruk van de deelnemers hun prestaties. We placeerden ons met de kinderen onder één van de weinige bomen en daar bleven de meesten ook heel de tijd zitten. Ik heb mijn twijfels of de kinderen er eigenlijk wel iets aan hebben gehad...
2 van de kinderen van Sabrina Love zijn wel op de foto gegaan met bekende acteurs uit een of andere soap, die hun dag kon nimeer stuk! Dus dat maakte het wel helemaal waard! Een ander kind was al in George en dus ook op tijd om mee te doen aan de challenge, zij was super trots op de medaille die ze had gekregen.
Op het evenement heb ik ook kennis gemaakt met mensen van de organisatie Rolling inspiration. De voorzitter van de organisatie had meegedaan aan de race en kon volgens mij enkel nog zijn armen gebruiken. Toen hij bij de sterrewegkinderen zat zei hij "look how lucky I am", ik was (en ben nog altijd) erg onder de indruk van die uitspraak. Hun organisatie heeft een magazine, heb ineens hun kaartje gekregen om iets over Die Sterreweg erin te zetten, dus dat is een interessant contact erbij...
Wanneer we terug in Plett waren werd me nog de taak gegeven om 3 kinderen met hun begeleider/ouder/familielid thuis af te zetten. Khad al chance dat ik ze ni allemaal moest gaan afzetten in townships die ik helemaal ni ken.
Eentje woonde in een echte sloppenwijk, vol met hutjes die lijken op de kampen die ik thuis vroeger bouwde... De anderen woonden in een township ver weg uit het centrum dus dat was nog 20 min rijden ofzo. Gelukkig waren Chris en Kirsten (2 huisgenootjes) erbij om mee de weg terug te vinden :).
De fotos gaan al goed kunnen dienen voor een artikel dat we volgende maand in CXpress willen zetten, dat is een gratis krantje dat in de regio wordt verdeeld...
Voila ik denk dat dit toch wel een beetje mijn taak hier verduidelijkt?

Voor de rest is Plettenberg wel een beetje een vreemde plek vind ik om te wonen. Heel de kustlijn en de heuvels die zicht hebben op de zee zijn bezaaid met villa's en vakantiewoningen. Het centrum is super westers, alles doet ook erg amerikaans aan naar mijn gevoel. Wanneer ik dus 'thuis' ben heb je helemaal niet het gevoel in Afrika te zitten, het loopt hier dan ook vol met blanken die met grote pick-ups rijden.
's morgens wanneer ik naar het werk moet probeer ik een taxibusje te strikken dat richting New Horizons gaat. Vanaf het moment dat ik instap zit ik in Afrika en rij ik achter de heuvel waar de townships zich bevinden. Daar is het een hele andere wereld, met een veel levendiger straatleven maar ook met zijn eigen problemen. 's avonds spring ik terug een busje in richting thuis en vanaf het moment dat ik uitstap bevindt ik mij terug in de VS....
De mentaliteit ivm drinken en rijden is hier wel veel anders dan in de vs en Belgie, het is voor mij shockerend om te zien hoeveel veel mannen drinken en dan rustig achter het stuur kruipen... Als argument gaf iemand mij dat zuid-afrikanen zijn geboren om te kunnen drinken en rijden. Gelukkig is hier weinig verkeer op straat 's avonds en gebeuren er weinig ongevallen.

Proficiat aan wie tot hier heeft gelezen! Baie dankie

Karlien

aan de toekomstige en potentiele bezoekers: het is hier ni echt heel goedkoop dus spaar maar goed! :)
vergeet u zonnecreme ni alsook muggenmelk!!!
onderwater cameras gaan zeker van pas komen

aan wie graag een steentje wil bijdragen de Associatie voor mensen met een handicap (APD) verkoopt lotjes waarmee je ook Die Sterreweg steunt! Lotjes kosten 0,5 euro en ge kunt een auto winnen :)
Als ge graag een lotje of lotjes wil kopen laat mij maar iets weten want heb een heel boekje om te verpatsen! (ik kan ze wel ni op u naam zetten aangezien ge hier ni woont)